Inwoonster van Mortsel.

Na 28 jaar Edegem en 12 jaar Kontich is het onvermijdelijke gebeurd. Ik ben officieel een Mortselaar? Mortselares? Mortselin? Inwoonster van Mortsel. 

Het moest er ooit van komen. Hoewel ik in Edegem ben opgegroeid, ging ik naar de scouts in Mortsel en liep een tijdje school aan het Sint-Vincentiuslyceum. Daarom speelde mijn sociale leven zich voornamelijk in Mortsel af. 
Zelfs toen ik in Kontich ging wonen, bleef ik Mortsel opzoeken. De school van de kinderen, de uitjes, de restaurantjes... Dat ik nu terug in mijn biotoop ben, maakt me gelukkig. 

En wat is het fijn om mijn zoon op zijn fiets doorheen Mortsel te zien vliegen. Eindelijk kan hij met de fiets naar zijn vriendjes en is hij niet meer afhankelijk van taxi mama. Taxi mama heeft trouwens ook de knop omgedraaid en gaat nu vaak met de fiets overal naartoe. Wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Verder heb ik ook mogen kennismaken met een paar fijne buren. Na jaren op een drukke straat te hebben gewoond, waar ik twee buren links en twee buren rechts kende en geen idee had wie verderop woonde, is dit een ongelofelijk leuk gevoel.  

De statige dame zelf is nu momenteel even aan het bekomen van haar make-over. We zijn nu offertes aan het vragen om de gevel te laten renoveren (houtwerk vervangen waar nodig, hout schilderen, gevel schilderen, bepleisteren...). Het blijkt niet zo makkelijk te zijn om iemand te vinden die dit kan doen. Als jullie tips zouden hebben, hoor ik het graag! 

Al bij al geniet ik erg van de nieuwe omgeving en ook onze statige dame is echt een fijn huis. In augustus zat ik gekluisterd aan mijn computer om de laatste verbeteringen aan te brengen aan mijn boek 'Justine'. Het was buiten prachtig weer en ik zat binnen, maar het kon me niet schelen. Het zicht op de blauwe regen en onze konijntjes die in de tuin huppelden... idyllischer wordt het doorgaans niet.  

The eagle has landed...

Voila, we zijn verhuisd. 

Tijd om dus even alles op een rijtje te zetten en de mensen te bedanken die ons hebben geholpen om de Statige Dame weer mooi te maken. 
Voor deze verbouwing (welja, opfrissing, is het eigenlijk), hadden we amper 6 maanden. We konden ons dus niet permitteren om met prutsers te werken. Het was belangrijk om de juiste vakmensen uit te kiezen. 

De stelregels die we hebben gevolgd om deze verbouwing rond te krijgen waren simpel: 
1/ wie een offerte stuurt, is alvast kandidaat om werken uit te voeren. Ongelooflijk hoeveel mensen hier zijn komen kijken, keuren en meten om dan uiteindelijk geen offerte te sturen. Ik weiger uit principe om achter mensen aan te zitten.

2/volg je 'gut-feeling'. Echt. Als iemand niet helemaal 'goed' aanvoelt, ga er dan niet mee in zee. Kans is groot dat je voorgevoel klopt. 

3/ Stuur, na het krijgen van de offerte, een mailtje met een bijkomende vraag. Iets over datum van uitvoering of zo. Indien je daarop antwoord krijgt, heb je te maken met iemand die professioneel bezig is met zijn zaak. Iemand die dingen opvolgt. 

4/ kies voor bedrijven uit de omgeving. Kans is groot dat het goedkoper is wat verderop, maar als er een probleem zou zijn, is het makkelijker om dit op te lossen met iemand die in de omgeving woont. 

De facturen zijn bijna allemaal al betaald, dit gaat dus over mijn ervaringen delen en niet om reclame of zo. 
Goed, beginnen bij het begin: 

Het injecteren van de muren tegen vocht werd door Totalfix (Mechelen) uitgevoerd. Alles zeer correct en netjes uitgevoerd. 

Het dak werd door Dakwerken Speelman (Mortsel) zeer mooi gelegd. Hoewel ze geen makkelijke taak hadden. Onze Statige Dame blijkt tamelijk 'scheef' te staan. 
Tip van de dag: mensen met een gevoelig hart, blijven best niet kijken hoe deze mannen vlotjes op en af een dak hollen. 


Voor de elektriciteitswerken hebben we al tweemaal met 'Tomsoi' uit Wilrijk gewerkt. Beide keren waren we zeer tevreden (daar kan je weinig spectaculaire beelden van tonen, maar we zijn verlicht :) )


Voor de loodgieterij hebben we gewerkt met Paul Rens uit Aartselaar. Hele fijne samenwerking, prachtig resultaat!

Voor het opschuren van onze 100-jarige parket: Vernibo uit Rijmenam (de enige uitzondering op de regel van dichtbij huis te zoeken). De onderparket in ons vorige huis hebben we twaalf jaar geleden door hen laten leggen. We waren toen zeer tevreden, dus vroegen we hen om onze vloer op te schuren. Zeer fijne samenwerking, heel goed advies gekregen en perfecte uitvoering.  






Voor ramen en deuren: Nuyts uit Kontich. Hoewel we al met hen hadden samengewerkt, verliep het deze keer iets minder vlot. De timing bleek moeilijk vast te leggen en communicatie kon beter. Hoewel we een zeer capabele en vriendelijke contactpersoon hadden (dank je, Peter), zorgde dit wel voor stress, voornamelijk omdat tijd iets was wat we niet op overschot hadden. Verder nog een paar kleine vergissingen hier en daar. Maar al bij al, de kwaliteit van de ramen is heel erg goed en dienst na verkoop is van goede wil. Dat is positief. Ik zou opnieuw met hen werken, want de kwaliteit is goed. 

Voor de installatie van het alarm: Easy protect uit Mortsel. Hele fijne samenwerking, flexibel en klantvriendelijk (geduldig uitleggen hoe het werkt, tot driemaal toe. Ik heb geen technisch brein). Geen foto's van het alarm... lijkt wat ondankbaar, maar ik hou het liever zo ;) 


Voor het bepleisteren van onze muren: Vojtec uit Kontich. Zeer flexibele samenwerking. We vroegen om de bepleistering in twee delen uit te voeren omdat de ramen pas later geplaatst zouden worden. Dat was geen enkel probleem. Perfecte timing, perfecte uitvoering. Niets dan lof voor dit team. 




  
Voor de verhuis zelf maakten we gebruik van de diensten van Anthonissen uit Mortsel. De verhuis zelf verliep vrij goed, ondanks het slechte weer. 
De enige opmerking: de offerte die ik kreeg was voor een 'drie uren'-forfait. Bijkomende uren moesten apart betaald worden. Dat een gemiddelde verhuis 7 uur duurt, had de zaakvoerder niet gemeld tijdens ons gesprek, dus ging ik er argeloos vanuit dat we misschien één of twee uurtjes extra zouden moeten bijbetalen, het werden er vijf... Toen ik hem daarover belde, vond hij mijn gedachtegang 'naïef'. Blijkbaar mag ik niet verwachten dat een prijsofferte een richtlijn geeft over wat ik moet betalen aan het einde van een verhuis. 
Niet nodig om te melden dat het gesprek dat daarop volgde tamelijk pittig was. Niet dat ik nog een verhuis plan, maar deze samenwerking is niet voor herhaling vatbaar. Jarenlang heb ik op een klantendienst gewerkt, maar ik heb nog nooit een klant 'naïef' genoemd (wel heel luid gedacht...). 


Een mega DANK U aan onze vrienden die hier ook keihard hebben gewerkt en ons hielpen om dit mogelijk te maken. Jullie zijn schatjes! 

En aan de 'online' supporters met hun lieve aanmoedigingen: Merci! 
De volgende maanden houden we het wat rustig, maar zodra we er weer invliegen voor de keuken, tuin en gevel, zal ik jullie op de hoogte houden. 

Hieronder foto's 'voor en na':

  

6 dagen... tic tac...

6 dagen... en dan verhuizen we. 

Op 27 januari 2015 kregen we de sleutels van het huis. Sindsdien zijn we permanent in de weer geweest om onze 'Statige Dame' weer te laten opleven. Grondig afstoffen, zeg maar. 

Nu de laatste dagen aangebroken zijn, is de fut er wat uit, we zijn moe. 

Maar binnenkort mogen we genieten van al het werk dat we hebben geleverd. 

Morgen komt er nog een harde dobber... de 'trash' die we hebben verzameld (nadat we al 2 containers van 12M3 hadden afgevoerd) hebben we in de garages geduwd. En hoe graag ik ook het vuil onder de mat zou willen keren, deze berg puin valt niet te negeren. Vooraleer we er kunnen wonen, moeten we het afvoeren. Zij die gaan afzien, groeten u. 

(en moest je je echt vervelen en zin hebben om met dingen te gooien, altijd welkom!). 

 

Deze week was het ook stress over het parket. We hebben gekozen om de oude parket, die er al lag, te laten opschuren door een professionele firma (zelf eraan prutsen was geen optie). De vloer werd mooi opgeschuurd. De donkere parket die er lag, werd plots weer fris en de mooie figuren en verschillende houtsoorten kwamen plots weer tot hun recht. 

Toch moesten we ook een moeilijke keuze maken: welke 'hardwax olie' zou erop komen. 
We kozen uiteindelijk voor de onderste 'old castle grey' omdat dit het beste bij het hout van de deurstijlen past. 

 

 In de slaapkamers gaat het nu ook vooruit. We hebben geleerd uit een vorige verbouwing en hebben nu besloten om plinten te zetten voordat we verhuizen.

Verder hebben we ook onze kleine wasbakjes geïnstalleerd. Omdat de badkamer niet erg groot is, maar onze kinderen dat wel stilaan worden, hebben we besloten om in elke kamer een kleine wastablet te voorzien, zodat er geen schermutselingen ontstaan over wie de tube tandpasta open heeft gelaten. We hebben dan ook lang gezocht naar wat we mooi vonden en vielen uiteindelijk, raar maar waar, voor Ikea-kastjes. Die bleken de perfecte 'retro'-look te hebben, zonder daarin in overdrive te gaan. 

Bovenop de verbouwing- en verhuisstress mocht ik vorige week de laatste hand leggen aan mijn boek 'Justine' dat in september uitkomt. Nachtwerk, daar kwam het op neer. Ik kan alleen maar hopen dat mijn redacteur een wakkere mens is.  

De komende dagen is het dus opruimen, poetsen, weggooien en inpakken. 
En in augustus... dolce far niente, terwijl ik nadenk over een volgend boek. 

Een lastig parket...

We hebben de vloeren van de kamers boven geschuurd. 

Bovenop het onder de knie krijgen van de woodboy (denk bronstige hengst aan een leiband), hebben we nog een paar andere tegenslagen gehad. 

De bandschuurder met schuurpapier korrel 24 heeft  krassen in het hout getrokken (tip van de dag: begin met korrel 60). 

De vloer die we dus met veel liefde hadden gelegd, leek plots op een schaatsbaan met diepe groeven. Het was om te janken. Bovendien hebben we daardoor ook veel langer lawaai gemaakt dan voorzien (sorry, buren!). 

Met veel moeite en geduld hebben we die lijnen er weer uitgekregen. 

Daarna hebben we het parket gekleurd. We hadden de kleurstof uiteraard op voorhand getest op een restje hout, maar het effect op een hele vloer is moeilijk in te schatten. 

Domper nummer twee: te donker (foto). 

 

Na nog wat meer gevloek werd de oplossing duidelijk: opnieuw beginnen (zonder korrel 24 papier, want wijzer zijn we er wel van geworden). We hebben we het er weer afgeschuurd en een neutralere tint erop gezet. 
Het was wat ze noemen een lastig parket. 

In de jaren 60 werd een stuk aan het huis aangebouwd. Daar hadden de vorige eigenaars de keuken ingericht (oude keuken, zie foto hiernaast). Die hebben we ook volledig onder handen genomen. 













Alles werd eruit gehaald en bovenop de oude tegels (schoolkantinemotief - kindertrauma's komen plots weer boven) hebben we er nieuwe gelegd. 
Deze ruimte zal voor ons een voorraadkamer-waskamer worden. De 'echte' keuken zal terug in het oude gedeelte van het huis komen, daar waar het oorspronkelijk was voorzien. 




Komend weekend gaan we nog plinten zetten en een voorlopige keuken monteren. Het weekend daarna grondig poetsen.
Verder is het nu stilaan kamperen tussen dozen, want ook in ons huidig huis moeten we stilaan inpakken.  Nog 13 dagen te gaan... 

nog 25 dagen te gaan.

De weergoden zijn ons gunstig gezind. Een hittegolf blijkt geweldig om bepleisterde muren te laten drogen. De laatste dagen is de vochtigheid in huis gedaald van 78% naar 58%. Dat is net binnen de normale norm. Mijn vrees dat we in een hamam-jungle-schimmelhuis moeten wonen neemt dus geleidelijk af.  

Komend weekend gaan we nog wat vloeren leggen. In de slaapkamer (foto hiernaast) moet nog een laagje egalisé en daarbovenop parket komen. We hebben ervaring met hoe het moet, maar het blijft een spannend jobje.

De vloer van de living beneden moet ook nog wat opgekrikt en gestut worden, want één hoek is wat verzakt. Dat staat ook op het programma. Dat taakje is voor manlief, want in kruipkelders kruipen waar het krioelt van de spinnen, is voor mij een brug te ver (dan nog liever een scheve vloer en kinderen die met ongelijke benen opgroeien. De kruipkelder, 'that's a big no-no'.)  

In de woonkamer hebben we al de meeste sporen van verbouwing gewist (foto rechts). Nu de vloer weer zichtbaar is, weet ik weer waarom ik zo verliefd ben op dit huis. 
De vloer is altijd geboend geweest, maar de laatste jaren heeft hij geen onderhoud gehad. Volgens wat ik op internet lees, is boenwas niet aan te raden voor mensen met kinderen en huisdieren (tenzij ik mijn sociaal leven, dat nu toch al nihil is, blijvend hervorm en mijn katten en kinderen continu achtervolg met vod en boenwas in de hand). 
Olie zou dus de voorkeur genieten.... maar blijkbaar is oliën niet mogelijk zonder dat de parket geschuurd wordt. Mayday, mayday. Een 100-jarige parket verprutsen, wil ik niet op mijn geweten hebben. Hiervoor ga ik dus professionele hulp inroepen. De andere kamers waar we zelf parket hebben gelegd, kunnen we zelf schuren en oliën. 

We vorderen dus stilaan van werf naar huis. Dat is prettig na de 4 pittige maanden die we achter de rug hebben. Nog 26 dagen en dan mag ik in mijn hangmat een boek lezen, hoop ik. 

32 dagen te gaan

Stress begint wat te stijgen. 

Binnen 32 dagen verhuizen we naar onze 'Statige Dame'.  

Deze week zijn de stukadoors er als waanzinnigen ingevlogen. 

Bij een vorige verbouwing heb ik ooit geprobeerd om één gyprocplaat met wat 'fix en finish' mooi af te werken. Het resultaat was een mistroostig heuvellandschap op de muur. 

Met enige bewondering keek ik dus toe, hoe ze met de berusting van Boeddhistische monniken onze muren afwerkten. 

We kregen ook een nieuwe voordeur. De tekening van het glas in lood is niet goed te zien op de foto, maar het is mooi. Jullie moeten me maar geloven. 

Na de passage van onze 'witte tornado's', zijnde de stukadoors, is het huis bepleisterd. 

Wit. Overal. Binnen een paar daagjes komen ze alles opruimen en de laatste dingetjes afwerken, maar omdat ik het geduld heb van een kind op de vooravond van Sinterklaas, ben ik alvast begonnen met de trap te ontkalken. 

Dat geeft me genoeg tijd om na te denken over de volgende stappen in het huis: hoe stut ik een 100-jarige parket die verzakt is? En moet ik houten deuren beitsen, vernissen of oliën?  

Deadlines

Tic-tac-tic-tac... De tijd vliegt en het huis moet binnen 45 dagen klaar zijn. 

De maand mei was een spannende maand. We moesten een hoop onvoorziene omstandigheden trotseren, waar we uiteraard niet op zaten te wachten. 

Allereerst merkte ik een paar zwarte plekjes op het plafond dat een weekje voordien bepleisterd werd.  Schimmel, zo bleek. Ik spurtte in paniek naar de winkel, haalde een middel dat naar zwembad rook en spoot het hele huis onder. Daarna haalden we bouwdrogers om de vochtigheid uit de lucht te halen. En hoewel ik dol ben op Roquefort, ben ik blij dat het huis schimmelvrij is. 

Verder trotseerden we ook een zondvloed in de kelder. Tot tweemaal toe. Om de gasleidingen in de kelder te laten uitkomen moesten we uiteraard ergens een opening voorzien. Dat niet alleen gasleidingen maar ook stortregens  toegang kregen tot de kelder, hadden we even over het hoofd gezien. 
Samen met de schimmel van de andere kamers hadden we een  ideale omgeving om Roquefort te kweken, opperde ik, maar manlief wilde het toch liever droog houden.  
Het euvel is ondertussen alweer opgelost. Geen Mortselse Roquefort, dus.  


Eind mei, begin juni werden ook de nieuwe ramen geïnstalleerd. Onze Statige dame mocht een dagje open en bloot staan. 

 Nu is het nog even wachten op de voordeur, die er binnen dit en een paar dagen zal aankomen. Dat hopen we althans. Tijd blijkt een relatief begrip te zijn in de ramensector.

Nadat de ramen erin stonden konden ook de alarmkabels worden getrokken en geïnstalleerd.  
  

 Omdat het oude stuk van het huis geen spouwmuren heeft, heeft de architect ons aangeraden om de binnenmuren te isoleren. Stilaan verdwijnt de baksteen en dat is geen moment te vroeg, want over 45 dagen is het zover.  

Het is trouwens deadlines alom, want ook in mei kreeg ik het heuglijk nieuws dat mijn manuscript 'Justine' zal verschijnen bij uitgeverij Kramat, half september. 
Uiteraard kan ik een huis kan verbouwen, een verhuis plannen, 40 jaar worden, een huishouden runnen en een boek redigeren tegen half juli. No probs.